ویژگی های انسان معنوی

انسان معنوی اهل مداراست
خیر خواهی محض است
متعادل و میانه روست
اهل جلوه گری و نمایش نیست
اگر در جمعی حضور داشته باشد
نمی توان از سر و شکل و لباسش او را شناخت.
کم گو و گزیده گوست.
به پدیده ها با شوخ طبعی نگاه می کند
شنونده ای صبور و شکیباست.
همیشه مثل نسیم آرام و نوازشگر است
هر چند ممکن است در درون دستخوش
طوفانی مهیب باشد.
لب هایش به تبسم عادت دارد.
اندوه و ترس خود را فرا فکن نمی کند.

هیچ وقت برای هیچ کاری عجله نمی کند
چرا که به زندگی ایمان دارد.

هیچ چیز را جدی نمی گیرد،
و در عین حال از کنار هیچ چیز با
بی تفاوتی عبور نمی کند.
همیشه حاضر و ناظر است.
هرگاه لازم بداند به طریقی ظریف و
خردمندانه مداخله می کند.

انسان معنوی هیجان زده نمی شود.
نه در سور
نه در سوگ
انسان معنوی عاشقی تمام عیار است

نام ایران در کتیبه های قدیمی

به کار بردن نام ایران در چند کتیبه

1-بر روی سینهٔ اسب اردشیر در سنگ نگاره #نقش_رستم، کتیبه‌ای به سه زبان پارتی ،پارسی میانه و یونانی وجود دارد که ترجمهٔ آن، چنین است:

«این است پیکر مزداپرست، خداوندگار اردشیر، شاه شاهان "ایران"، که نژاد از ایزدان دارد، پسر خداوندگار بابک، شاه.

۲- در سنگ نگاره ی دیگری در #نقش_رجب شاپور فرزند اردشیر نیز در کتیبه ای به 3 زبان خود را شاه «ایران و انیران» می خواند:

«این پیکری است از بغ مزدا پرست، خدایگان شاپور، شاهنشاه «ایران و انیران» که چهر(نژاد) از یزدان دارد، فرزند بغ مزداپرست، خدایگان اردشیر، شاهنشاه که چهر از یزدان دارد، نواده خدایگان پاپک شاه».


۳-در کتیبه های #کرتیر به نوشته های ارزشمندی در مورد نحوه ایرانی در نظر گرفتن ایالت های مختلف یا انیرانی خواندن دیگر مناطق برمیخوریم،کرتیر که موبد موبدان در زمان هفت پادشاه ساسانی بوده است این چنین در بخشی از کتیبه سرمشهد از حدود ایران و انیران یاد میکند:

«بخاطر کوشش و رنج من بسیاری از آتش‌ها و مغان در سراسر کشور در میشان، آتورپاتکان (آذربایجان)،سپاهان (اصفهان)، ری، کرمان، سکستان (سیستان) وگرگان تا پیشاور درخشیدن گرفتند و نیز در خارج از ایران (انیران) آتش‌ها و مغانی که بیرون از ایران بودند، تا آنجا که اسبان و مردان شاهنشاه شاپور پیش رفتند تا انطاکیه، شهر و کشور سوریا و در استان‌های سوریا درترسه شهر و کشور کیلکیه در قیصریه شهر و کشورکاپادوکیه و تا یونان سرزمین‌های ارمنستان و بلاسکان و سپس تا دروازهٔ آلبانی. من آئین مزدیسنا و مغان را والا و شایستهٔ احترام و ستایش ساختم. اما کافران و ملحدانی را که در مغستان به انجام فریضه‌های دینی و پرستش مزدیسنا نپرداختند، کیفر دادم و به آنان پند دادم و نیکترشان نمودم. بسا مردمان که پایبند دین نبودند، به دین روی آوردند و بسیاری از آنان که دیوپرست بودند، در نتیجهٔ کوشش و مجاهدت من دست از آئین دیوان برداشتند.